کاوشگر افق‌های نو یک کاوشگر فضایی بین‌سیاره‌ای است که به‌عنوان بخشی از برنامه مرزهای نو، توسط ناسا راه‌اندازی شد.

عملیات مهندسی این کاوشگر توسط آزمایشگاه فیزیک کاربردی دانشگاه جان هاپکینز انجام شد. این فضاپیما در سال ۲۰۰۶ و پس از تأخیرهای پی‌درپی، برای انجام تحقیق روی سیستم پلوتو به فضا پرتاب شد.

نیوهورایزنز از ژنراتورهای ترموالکتریکی رادیوایزتوپ برای تأمین انرژی استفاده کرد. فضاپیما دارای ابزارهای قدرتمند ارتباطی و علمی بود. دو ابزار طیف‌سنجی برای اندازه‌گیری ذرات گریخته از اتمسفر پلوتو و کنش و واکنش سیاره با بادهای خورشیدی بودند.

ترکیب و ساختار پلوتو نیز توسط طیف‌سنج تصویربرداری فرابنفش کاوش می‌شد. آنتنی برای برقراری تماس با زمین و تلسکوپ و دوربین دیجیتال قدرتمند مقاوم در سرما از دیگر ابزارهای نیوهورایزنز بود.

اکتشافات نیوهورایزنز

نیوهورایزنز وجود آتشفشان‌هایی در قمر آیو، متعلق به مشتری را هنگام عبور از کنار سیاره ثبت کرد. کاوشگر با کمک گرانش مشتری، در نزدیک‌ترین فاصله از سیاره کوتوله پلوتو، یعنی ۱۲/۵ هزار کیلومتری سطح آن قرار گرفت.

از آن زمان تاکنون، این کاوشگر طیف وسیعی از یافته‌ها را در مورد این سیستم سیاره‌ای آشکار کرده و تصاویر خیره‌کننده‌ای را از قمرهای این سیاره یخی، کوهستان، فلات‌های یخ‌زده و جو مه‌آلود آن به زمین ارسال کرده است.

وقتی بالاخره فضاپیما به سیاره مقصد رسید، عکس‌های شگفت‌انگیزی از سطح سیاره کوتوله گرفت. این عکس‌ها نشان می‌دادند که پلوتو دارای دشتی عظیم به شکل قلب، کوه‌های بلند و آتشفشان‌های یخی است.

این مأموریت همچنین نشان داد که پلوتو و بزرگ‌ترین قمر آن، شارون، به‌صورت جزر و مدی قفل هستند، به این معنی که قلب پلوتو همیشه رو به شارون است و همان سمت شارون همیشه رو به پلوتو است.

تیم نیوهورایزنز درخواست تمدید مأموریت‌ تا سال ۲۰۲۱ برای اکتشاف اجسام اضافی کمربند کویپر را کرد. اکنون این کاوشگر به پیشروی در اعماق فضا ادامه می‌دهد و وارد فضای میان‌ستاره‌ای خواهد شد.